Sztampa - pierwszy post

Czasami ktoś musi wejść z butami w Twoje życie. Zwłaszcza, jak sam nie możesz żadnych butów znaleźć.
Coś tu jest wybitnie nie tak, że ja tu piszę bloga, choć wcześniej ależ nie, ależ ja nie potrzebuję bloga, ależ po co wywalać na innych swych wnętrzności produkty, po co innym pokazywać miernotę poczynań swoich, mówiłam sobie i innym tak razy kilka. Zwłaszcza, że ja wielkim wielbicielem pisania do szuflady zawsze byłam, jestem i będę. I nawet potomnym szuflady nie dam! Basta.
Ale dzisiaj, w tej ważnej dla naszego kraju chwili, gdy Ziobro ma gwoździa (telefon komórkowy, z którego wykasowano to, co Lepper powiedział, lub, wg wersji propagandowej, na który nagrano to, czego Lepper nie powiedział), ja, obywatelka naszego niedorozwiniętego kraju, nie zmieniając wcale zdania w kwestii bloga, bloga zakładam.
Cel jest wybitnie psychoterapeutyczny. Jak się wszystko będzie p...suć, to ja tu będę się lansować na bohaterkę, która była w stanie sprostać wyzwaniom wielkiego chińskiego kraju, do którego udaję się z lotniska Ławica, poprzez Monachium za ledwo dwa tygodnie, tragizm! To może ja już pójdę spać, by o tragizmie szybko i skutecznie zapomnieć...
Korzystając z tej niepowtarzalnej okazji w tej wiekopomnej chwili pragnę pozdrowić Mamę, Tatę, Bratę, stworzenia boże domowe i dzikie, jak również innych przyszłych czytników.